jak chcesz przeżywaj życie na chłodno, karm sie tym, że ktoś ma lepiej albo gorzej i czekaj na "prawdziwe" szczęście i problemy. pde mnie wara. pozdrawiam!

Kochasz swojego psa, ja to wiem. Chcesz bez przerwy go dotykać. Zwracasz uwagę, czy jemu zawsze się to podoba? Wiesz jak dotykać psa po psie? A może wydaje Ci się, że Fafik zawsze jest szczęśliwy niezależnie, jak go głaskasz? Naukowcy udowodnili, że głaskanie psa po psie, wyzwala w organizmie oksytocynę, czyli tak zwany “hormon miłości“. Co ciekawe miłość podczas głaskania odczuwa nie tylko człowiek, ale również pies. Oznacza to, że czynność miziania, jest korzystna dla obu stron. Ale, ale, nie tak prędko. Wszystko jest dobrze dopóki z głaskania zadowolony jest nie tylko właściciel, ale i pies. Pies Ci pokaże, że głasków nie chce. Może nie zawsze to widzisz, ale Twój pies z tobą ciągle rozmawia. Za pomocą mowy ciała daje Ci znać co lubi, a co mu się nie podoba. Bardzo często psy wysyłają do nas tak zwane “sygnały uspokajające”, czyli znaki pokojowe, zachęcające człowieka, albo innego psa do zaprzestania danego zachowania. Poprzez sygnały uspokajające pies stara się niejako Ciebie uspokoić, gdy odbiera Twój dotyk jako agresywny lub nazbyt natarczywy. Najczęściej występujące i najłatwiejsze do zauważenia sygnały uspokajające to: odwracanie głowy,otrzepywanie się,ziewanie,oblizywanie się,wąchanie podłoża,mlaskanie,mruganie. Sygnałów uspokajających jest więcej, niedługo będzie na czerwonym piesku osobny post na ten temat. Na razie wystarczy Ci tych 7, postaraj się zaobserwować, czy Twój pies przejawia któryś z sygnałów podczas dotyku. Może się okazać, że to co brałaś za zadowolenie, jest prośbą o zaprzestanie dotyku. Jak nie dotykać psa? Większość psów nie lubi takiego dotyku: klepania po głowie lub pysku,łapania za łapki,pochylania i dotykania “od góry”,całowania,chwytania za ogon,łapania za uszy,przytulania i trzymania na siłę w uścisku,dotykania po nosie. Oczywiście tę listę weź pod uwagę, ale również obserwuj psa. Może akurat twój pies nie ma nic przeciwko niektórym podpunktom. Pamiętaj także, że pies pozwoli na większą poufałość swojemu właścicielowi, niż obcej osobie. W takich sytuacjach psa nie dotykaj… Wyobraź sobie, że jesteś z mężczyzną na oficjalnym bankiecie. Wszyscy elegancko wystrojeni, w tle kapela gra delikatną melodię. Przyszli wszyscy twoi współpracownicy, a także kierownik i nawet sam prezes z panią prezesową. Klimat jest dość uroczysty, zewsząd słychać uprzejme “smolltoki”. Właśnie przedstawiasz swojego faceta gronie twoich znajomych, w tym podczas rozmowy, ręka Twojego wybranka z pleców przesuwa się na pupę! I głaska Cię czule. Hmm mówiłaś mu ostatnio, że lubisz taką pieszczotę, ale akurat TERAZ?Sytuacja zaczyna robić się dziwna, koleżanki puszczają Ci oczko (a może jemu???), kierownik udaje, że jest zajęty drinkiem, a koledzy śmieją się ukradkiem. No cóż, czułości nie zawsze są na miejscu. To teraz postaw się na miejscu Twojego psa, gdy akurat bawi się z kumplami w parku, a ty krzyczysz “no chodź niumniusiu do Pańci na tuli, tuli”. No i przychodzi, bo w końcu trzeba pokazać towarzystwu, że się nie jest ostatnim głąbem i się komendy zna. A ty go teraz masz ochotę wygłaskiwać, bo taki dobry piesek, bo taki mądry, bo grzeczny i tulaski i całuski i miłość cała na raz. A kumple dokazują bez niego, cała zabawa go omija, chciałby już od Ciebie iść i przerwać ten spektakl żenady. No dajże mu w takim momencie spokój, wieczorem będziecie mieli swój intymny czas. Gdy jest zabawa, psu nie w głowie głaskanie. Dodatkowo chyba zgodzisz się ze mną, że psy mają uczucia. Większość ludzi zgadza się, że psy czują miłość, strach, ból, złość. Ja uważam, że zwierzęta, w tym psy odczuwają również całą gamę innych uczuć, w tym zawstydzenie. Więc nie zawstydzaj swojego psa, bo następnym razem nie zostawi dla Ciebie kumpli. Lepiej krótko go pochwal za przybiegnięcie na komendę i odpraw dalej do zabawy. Podobnie ma się rzecz na spacerze, nie każdy pies lubi wtedy być dotykanym. Spacer dla psa jest jak polowanie, czyli ma on misje. Podczas takiego zadania, nie ma zwyczajnie ochoty na czułości, woli się skupić na węszeniu. Lepsze dla waszej relacji podczas spaceru, będą jakieś ciekawe zadania, które wymyślisz psu np. aport, szukanie schowanych smakołyków, wskakiwanie na niskie przeszkody, przeskakiwanie przez coś. Pamiętaj dla psa spacer to misja! Fibi, zawsze ma misję, chociaż ja nie zawsze wiem jaką. Jedzenie rzecz święta. Żeby pies czuł się bezpiecznie powinien mieć spokój podczas jedzenia (więcej o poczuciu bezpieczeństwa: Top 4 sposoby na podniesienie poczucia bezpieczeństwa u psa.). Po prostu go wtedy nie dotykaj. Daj mu spokój. Ja też nie lubię, gdy coś ktoś ode mnie chce podczas posiłku. Dla psa jedzenie jest bardzo ważnym zasobem, który stanowi o jego przetrwaniu. Jeśli spróbujesz go dotknąć podczas szamania, może warczeć, albo ugryźć. Nie prowokuj takich sytuacji, to nie czas na pieszczoty. Odpoczynek to odpoczynek… od wszystkiego, od dotyku też. Fafik śpi? To po co mu przeszkadzać? Niech sobie śpi. Pies powinien mieć swoje miejsce – legowisko, klatkę, czy budę, które będzie tylko jego miejscem. Gdy pies tam jest, czy leży, czy siedzi, powinnaś dać mu spokój. To strefa psa, nie naruszaj tej granicy. Zwierzęta też potrzebują mieć jakąś prywatność, a często pies idąc na swoje miejsce, właśnie od nas chce odpocząć, tym bardziej nie dotykaj go. Czasami w domu jest harmider, dzieciaki pełne energii wciąż bawią się z psem, on nie umie powiedzieć “no ziomeczki, fajnie było, ale już mam dość”. Mówi to na swój sposób – sygnałami uspokajającymi, ucieczką, a w ostateczności agresją. Więc, gdy idzie na swoje legowisko, daje wam jasno do zrozumienia – “chcę odpocząć“. Nie dotykaj, gdy boli. Pies, który odczuwa ból może nie akceptować dotyku, a nawet zareagować agresją przy próbie dotknięcia. Czasami psy nie okazują bólu, nie skomlą, a mimo to go odczuwają. Jeśli zazwyczaj Twój pies lubił pieszczoty, a nagle zaczął unikać Twojej ręki, może to oznaczać, że coś go boli. Zwracaj uwagę na takie zmiany nastroju i w razie potrzeby biegnij co sił do weta. Jeśli znasz przyczynę bólu (na przykład ból pooperacyjny), a nie możesz psu na tą chwilę pomóc, to przynajmniej nie zaszkodź niepotrzebnym dotykiem. Nie zrozum mnie źle, jeśli pies akceptuje dotyk, to być może przyda mu się Twoje wsparcie w trudnej chwili, ale pamiętaj nic na siłę. Obcy pies to nie temat do głaskania, chyba że jego pełnoprawny właściciel (MUSI pokazać umowę kupna psa lub adopcyjną, inaczej nie wolno mu ufać [zgrywam się]) pozwoli i upewni nas, że pies chętnie zawiera nowe przyjaźnie. Wiadomka, że jesteś psiarą pełnym sercem i chcesz macać każdego napotkanego psiuńka, ale weź pod uwagę, że: nie każdy pies lubi dotyk obcych ludzi i może ugryznąć,nie każdy właściciel lubi jak mu wszyscy macają psa,pies może mieć pchły, które potem przejdą na Twojego wymuskanego Fafisia. Także zastanów się dwa razy. Jeśli jednak koniecznie musisz i samo popatrzenie na nowego psa Ci nie wystarczy, to dotknij go, ale zrób to mądrze. Uzyskaj zgodę właściciela, kucnij i zagadaj przyjacielsko do psa, na przykład: ” jaki z Ciebie słodki faworek, wycałowałabym Cię w ten śliczny ryjek, ale Pan z Czerwonego pieska zabronił”. Jeśli pies jest zainteresowany zawarciem z Tobą pięciominutowej przyjaźni, podejdzie sam i pozwoli się głaskać. Jeśli nie podchodzi, lepiej poszukaj przyjaciół gdzieś indziej, może w komentarzach pod tym artykułem? Pijany nie głaska. Psy instynktownie nie lubią pijanych ludzi. Człowiek pod wpływem procentów zachowuje się nieobliczalnie, pachnie zadziwiająco i bywa zbyt napastliwy. Niektóre psy automatycznie reagują agresją, dlatego nie pozwalaj na kontakt pijanych z psem. A jak ty się upijesz kochana, to idź spać, a nie się do psa dobierasz! No i nie nadużywaj, na serio. No to co w ogóle nie wolno głaskać piesków? Czy co?! O niee! Głaskać pieska musisz! Jest to absolutny obowiązek i już. Sprawdź gdzie i jak lubi być dotykany Twój pies. Zawołaj go i pomiziaj na przykład pod brodą, jeśli nie wysyła sygnałów uspokajających, to znaczy, że dotyk toleruje. Przestań i zobacz jak zareaguje, jeśli domaga się więcej – nastawia pyszczek, trąca Cię łapką, tuli się – to oznacza, że mu się podobało. Zdaj się też na Twoją fantastyczną intuicję, na pewno szybko znajdziesz miejsca do głaskania i sposób w jaki to robić. Jak dotykać psa: u nasady ogona,za uszami,po brzuszku,na piersi,po szyi,pod brodą,po wewnętrznej stronie ud. Ogólnie – dotyk, głaski, czułości to najlepsze metody wzmacniania więzi między psem, a człowiekiem. Hormon miłości wprawia was w stan zakochania i poprawia wam humory. Po prostu weź zawsze pod uwagę uczucia swojego psa, są psy, które uwielbiają prawie każdy dotyk, a są również psy trochę bardziej wycofane. Należy uszanować psi temperament. A gdzie ty lubisz być głaskana? A Twój piesek?Ja lubię po pleckach, mmm… Emil

Mam 8 miesięczną i 3 letnią suczkę i oba psy nie są w 100% usłuchane. O ile szczeniak, reaguje od czasu do czasu na moje wołania, to starsza suczka przybiega tylko gdy otwieram lodówkę l. Psy nie słuchają w domu jak i na polu. Ten sam problem miałam ze wcześniejszym psem, chciałabym, żeby moje ps

PSY 5104 Integration Seminar in Program Evaluation (3 units) Integration of program evaluation practice, research and theory leading to a written report related to advances in program evaluation practice and theory. Course Component: Lecture. Prerequisites: EDU 5299 or PSY 7103 or CRM 6359; EDU 6299; PSY 7102.

^{"Psi park" Sofi Oksanen to wstrząsająca opowieść o nierównościach we współczesnym świecie, w którym dla bogatych nie ma zbyt wysokiej ceny za szczęście, a pozostali nie mogą być nawet pewni jutra. Gdzie tak blisko leżą: Finlandia – najszczęśliwszy kraj na ziemi, w którym nawet psy mają własne parki – i Ukraina, w której by przetrwać, ludzie pracują w nielegalnych kopalniach i wystawiają na sprzedaż własne życie. To poruszająca i trzymająca w napięciu opowieść o ukraińskich kobietach z Donbasu i ich najtrudniejszych wyborach. W "Psim parku" pisarka opowiada o kontraście wyniszczonego Wschodu i dostatniego Zachodu Europy i o tym, jak bogaci od lat eksploatują biednych. To wstrząsająca opowieść o świecie, w którym ciało kobiety jest tylko towarem. Historia o pragnieniu ucieczki do lepszego świata staje się jeszcze bardziej aktualna, kiedy wiemy, że sytuacja matek surogatek i ich dzieci w Ukrainie jest obecnie dramatyczna. Poniżej prezentujemy fragment książki. DNIEPROPIETROWSK 2006 Dyrektorka firmy rozłożyła na stole stos zdjęć moich bliskich. Nie byłam na to przygotowana; nie przypuszczałam, że podczas rozmowy kwalifikacyjnej będę przeglądać ze swoją potencjalną przełożoną przyniesione fotografie. Zdjęć ojca nie widziałam od lat. – Wszystko w porządku? – zapytała i dopiero wtedy się zorientowałam, że zakryłam usta dłonią. – Po prostu za nim tęsknię. (…) Dyrektorka odsunęła zdjęcia w moją stronę. – Twoja matka to doskonały dowód na to, że fotogeniczność jest dziedziczna, podobnie jak twój ojciec w młodości. Co się stało potem? A co z tym Śnieżnem? – Tak naprawdę nigdy tam nie mieszkaliśmy. – W swoim CV napisałaś, że chodziłaś tam do szkoły. – Tylko przez chwilę. – Ale twój ojciec pochodzi ze Śnieżnego, tak samo jak jego rodzice? Jak to się w ogóle stało, że się tam przenieśliście? Z Tallinna, i to w latach dziewięćdziesiątych? Pokręciła głową. Z jej pytania wynikało, że moja rodzina nie sprawia na niej wrażenia racjonalnej, zresztą sama miałam podobne odczucie. To była głupia decyzja – i wciąż za nią płaciłam. Moje szanse na wyrwanie się z domu ciotki nie wyglądały najlepiej. Nie potrafiłam określić, o jaką pracę zabiegałam, bo właściwie wciąż nie wiedziałam, z czym ona ma się wiązać. Ale im dłużej rozmawiałyśmy, tym bardziej docierało do mnie, o co mogło chodzić – i dlaczego Śnieżne ma takie znaczenie. – Zdjęcia płuc. Mówi ci to coś? Zmarszczyłam czoło zdezorientowana, choć już przeczuwałam, co ona ma na myśli. Ojciec patrzył na mnie z biurka. W młodości sam wywołał swoje zdjęcia, które teraz zwijały się na krawędziach jak kawałki kory. Na niektórych widać było trójkątne narożniki, bo matka wyjęła te fotografie z albumów. – Mieliśmy kiedyś klienta, amerykańskiego naukowca ukraińskiego pochodzenia. Zajmował się ochroną środowiska i szukał dawczyni z Kadijewki w Donbasie, skąd pochodziła jego rodzina. To tuż obok Śnieżnego – ciągnęła dyrektorka. – Potem zmienił zdanie i wybrał dziewczynę z najmniej zanieczyszczonego okręgu w Związku Radzieckim, czyli spoza Ukrainy. Chciał uniknąć ryzykownego materiału. Część zachodnich klientów ma dużą świadomość ekologiczną. Jeśli zaczynają szukać w sieci czegoś o Śnieżnem, raczej nie znajdują dobrych informacji. Chcesz sama spróbować? "Psi park" Ekran komputera stacjonarnego został odwrócony w moją stronę. – Spójrz. Dyrektorka wystukała na klawiaturze parę wyrazów i ekran zalał się obrazami, które każdego przyprawiłyby o dreszcze. Zupełnie jak ostatnie fotografie mojego ojca. – Nasze biuro specjalizuje się w obsłudze klientów zagranicznych, a takie widoki nie robią na nich najlepszego wrażenia. Budzą wątpliwości, że nasze dziewczyny są zmotywowane pieniędzmi, że nie robią tego z powołania. Śnieżne wydaje się biednym miastem bez perspektyw. Już miałam wstać z krzesła, kiedy dyrektorka przeszła do omawiania dalszych planów agencji. Czyli rozmowa jeszcze się nie skończyła. Kobieta dała mi tylko do zrozumienia, jak się sprawy mają, jasno wskazując czynniki pomniejszające moją wartość, a teraz, kiedy już przedstawiła surowe fakty, przyszła kolej na złagodzenie tonu, swobodną opowieść o tym, jak otworzyła działalność w największych metropoliach czasów sowieckich: Dniepropietrowsku i Charkowie, gdzie znalazła ludzi kompetentnych i chętnych do pracy, bo wraz z upadkiem imperium specjaliści nagle stracili zatrudnienie. Mieszkańcy przyjęli jej plany z radością, cieszyli się nawet zwykli ludzie: dzięki niej nie wszyscy lekarze uciekli na Zachód. Wsłuchując się w jej słowa, poczułam, że zaczynam się interesować tą pracą, już nie tylko ze względu na pensję. Fascynowała mnie ta kobieta, jej godny podziwu talent, umiejętność wykorzystania możliwości. W tamtej chwili zrodziła się moja wiara w nią. Chciałam być taka jak ona. – Czy wiesz, że pierwsze dziecko z probówki we Wspólnocie Niepodległych Państw urodziło się w Charkowie? Nasz personel medyczny i naukowcy należą do najlepszych na świecie. Jak myślisz, czy to wystarcza zagranicznym klientom? Oczywiście, że nie. Dlatego musimy zmienić nasz sposób działania – wyjaśniała. – Oni wypytują nas o wody gruntowe, zanieczyszczenie środowiska, problemy wywołane przez kopalnie i wpływ wszystkich tych czynników na genotyp. Ale dla nich nie musimy budować bunkrów na zbiorniki z azotem jak dla Rosjan. W biurze w Kijowie na przykład nie ma takiej potrzeby, bo tamtejsza nowa klientela to głównie ludzie z Zachodu, i to właśnie oni stanowią naszą zasadniczą grupę docelową. Zastanawiałam się, jak mogłabym zwiększyć swoje szanse. – Dniepropietrowsk na pewno daje lepsze wyniki w wyszukiwarkach obrazów – zauważyłam ostrożnie. – To w końcu wspaniałe miasto, zawsze takie było. Obawiałam się, że lata spędzone w Śnieżnem mogą odbić się na wynikach badań krwi, zdjęciach płuc i w testach, o których nic nie wiedziałam, i praca ta pozostanie jedynie w sferze marzeń. Mój strach nie miał racjonalnych podstaw, po prostu nie zdążyłam gruntownie przemyśleć sprawy. Koordynatorka, z którą rozmawiałam przez telefon, tak bardzo zachwyciła się moimi zdjęciami, że wyobraziłam sobie, iż od razu dostanę pieniądze do ręki i wrócę na wieś tylko po to, żeby powiedzieć mamie, że nie będzie już potrzebować od Iwana żadnej pożyczki. Moje opcje były ograniczone. Oczywiście mogłabym poszukać hojnego męża, ale na to potrzebowałabym czasu, poza tym miałam już dość zachodnich samców po latach, kiedy byłam modelką. Potem przypomniało mi się niejasno, że może jednak wiem o czymś, co mogłoby podnieść moją wartość. O czymś, co przekonałoby dyrektorkę, że nadaję się do tej branży. – Zostałam zaszczepiona, na wszystko. Jeszcze w Tallinnie. – Co masz na myśli? – We wstępnym formularzu kwalifikacyjnym nie ma pytań o szczepienia, nikt nie poprosił mnie o zaświadczenia. To błąd. Nadaję się na surogatkę, nawet jeśli nie mogę być dawczynią. Kobieta zamrugała nerwowo. Nie pomyślała o tym. Może miałam jeszcze szansę. Jeśli nie teraz, poszukam innej agencji – przynajmniej będę już wiedzieć, jakie kandydatki są najbardziej cenne. Wszystko, co ma związek ze Śnieżnem, całkowicie wymażę z życiorysu. Albo znajdę gdzieś mniej ekskluzywne biuro. Może takie też istnieją. – Jeżeli jeszcze nie spotkały panią z tego powodu kłopoty, to miała pani szczęście – ciągnęłam, wskazując głową na zdjęcie ojca. – Jego przyjaciel był zaangażowany w biznes szczepionkowy. Dziewczęta z Donbasu stanowią ryzykowny materiał nie ze względu na zanieczyszczenia, a raczej dlatego, że miejscowi są podejrzliwi wobec szczepionek, a połowy dzieci w okolicy w ogóle się nie szczepi. Inne z kolei dostają ten sam zastrzyk zbyt wiele razy, bo szkoły weszły w szczepionkowe interesy. Do czego może doprowadzić to, że ktoś dostaje szczepionkę na różyczkę w każdym roku szkolnym? A co, jeśli niezaszczepiona dawczyni zachoruje w trakcie procedury? Na pewno pani wie, że ciąża i różyczka to fatalne połączenie. Dyrektorka zacisnęła usta i spojrzała na mnie zupełnie inaczej niż wcześniej. – Mądra z ciebie dziewczyna – powiedziała. Na jednym z jej kłów mignął kleks szminki. Uśmiechnęła się – do mnie i do rysujących się możliwości – a ja modliłam się w myślach do Świętej Panienki. To musiało się udać. – W kwestii twojego ojca musimy coś wymyślić. Podobnie ze Śnieżnem. Trzeba o nich zapomnieć. Twoim dziadkom ze strony ojca trzeba znaleźć inne pochodzenie. Wyjechałaś z Tallinna do Paryża, prawda? Zupełnie jak Carmen Kass. Nie rozumiałam, do czego zmierza. Oczywiście słyszałam o Kass. Agent z Mediolanu odkrył ją w tallińskim supermarkecie. Jako modelka miała więcej szczęścia ode mnie. Albo więcej rozumu. Omówiłyśmy wszystkie istotne szczegóły. Jeśli klienci będą wypytywać o katastrofę w Czarnobylu, miałam powiedzieć, że mieszkałam wtedy z rodziną w Tallinnie. Stamtąd przenieśliśmy się potem do Mikołajowa, bliżej siostry ojca, która rzekomo nie dawała sobie sama rady z opieką nad starymi rodzicami. Ponieważ nowszych ujęć ojca nie można było pokazać, jego śmierć umiejscowiłyśmy w roku, w którym wyglądał jeszcze w miarę dobrze. Na drzewie genealogicznym znalazło się miejsce dla kuzyna, który zginął na wojnie w Afganistanie, ale już fakt, że ciotka postradała zmysły po tym, jak przywieziono go do domu w cynkowej trumnie, a z jej zaplombowanych dziur wypełzały robaki, został przemilczany. Klientów interesowały trzy kolejne pokolenia, dlatego najlepiej, żeby w rodzinie nie występowały już żadne inne nienaturalne zgony, a tym bardziej choroby, które ktoś mógłby uznać za dziedziczne – czy to fizyczne, czy psychiczne. – Jeżeli ktoś jest w więzieniu, powiedz o tym teraz. – Pobyty w więzieniach nie są dziedziczne. – Ale agresja tak. A klientom lepiej nie powtarzaj tego żartu. Wiedziałam, co miała na myśli. U nas przyzwoici ludzie siedzą za kratkami, a nieprzyzwoici – w parlamencie. Kiedy zapytałam, czy w takim razie drzewa genealogiczne wszystkich Ukraińców trzeba wymyślać od nowa, wybuchła radosnym śmiechem, któremu akompaniowało brzmiące jak letni deszcz bębnienie jej paznokci o blat stołu. – Ludzie z Zachodu nie potrafią tak myśleć. Ojciec dawczyni musi mieć legalne miejsce pracy. Nawet nie pytam, w jakim wypadku zginął twój ojciec ani gdzie do niego doszło. Nasze kopanki to nic, czym warto by się chwalić. Bo to tam twój ojciec pracował, w nielegalnej kopalni, prawda? – Nic takiego nie powiedziałam. – A co z tym więzieniem? – Ojciec zdążył umrzeć, zanim trafił za kratki. – Nie jesteś pierwszą córką górnika, która się do mnie zgłasza, ani pierwszą, której rodzina utrzymuje się z kopanek. Doskonale rozumiałam, że historia ojca nie pasowała do mojego portfolio, jeśli miałam przyciągnąć najlepiej płacących klientów. W obraz, jaki oni chcieli ujrzeć, nie wpisywało się zarówno pijaństwo, jak i samobójstwa – ani te prawdziwe, ani dokonane z czyjąś pomocą – nie wspominając już o nielegalnych kopalniach czy uprawach maku. – Zapomnijmy o tym wszystkim i skupmy się na wymyśleniu ci odpowiedniego wykształcenia. Nieukończona szkoła podstawowa nie wystarczy. Co powiesz na historię, że rzuciłaś pracę modelki na rzecz studiów i ukończyłaś, dajmy na to, Uniwersytet Lingwistyczny w Kijowie? Zdałam test. Przyjęli mnie. Szefowa nazwała mnie „dziewczyną jak z wystawy” i chciała, żebym przeprowadziła się do Kijowa, gdzie można lepiej służyć zagranicznym klientom, obiecała mi nawet zaliczkę. Zrozumiałam, że będę mogła dać matce pieniądze, dostanę własne mieszkanie z łazienką, znowu będę miała bieżącą wodę i nową komórkę zamiast starej, która już ledwo dyszała. Czekało na mnie jedzenie w restauracjach, espresso i życie dorosłej kobiety – nie córki, która wróciła pomieszkiwać kątem u rodziny. Foto: Toni Harkonen / Materiały prasowe Sofia Oksanen Szefowa załatwiła papiery potwierdzające, że jestem nauczycielką angielskiego i francuskiego, co – biorąc pod uwagę moje umiejętności językowe nabyte podczas pobytu za granicą – wydawało się całkiem wiarygodne, a według zaświadczenia o dochodach nauczałam języków na kursach wieczorowych. Kupiony w banku wyciąg z konta wystarczył, żeby dostać wizy. Na widok kwoty roześmiałam się z niedowierzaniem. Zaczynałam sprawiać świetne wrażenie, tak samo jak mój ojciec. W papierach widniało na jego temat, że zginął w wypadku na budowie, a ostatnim miejscem, w którym pracował, było przedsiębiorstwo budowlane Mycoli. Szefowa twierdziła, że to dobry partner do współpracy w sytuacjach, kiedy dane dziewczyn wymagały niewielkich korekt. I tak oto Śnieżne zostało wymazane z biografii mojej i mojej rodziny, zupełnie jakby żadne z nas nigdy nie postawiło tam nogi. Chociaż wcześniej byłam gotowa na wszystko, teraz cieszyłam się, że zachowam wątrobę i jajniki i że nie będę zmuszona pukać do drzwi biur matrymonialnych. W porównaniu z tym oddanie paru komórek jajowych było śmiesznie proste. Nie powiedziałam nikomu o swoich procedurach. Później nikt nie pytał, jak dostałam się do branży. Szefowej zdarzało się czasem powiedzieć, że zatrzymała mnie natychmiast, gdy tylko zdała sobie sprawę z tego, jaka ze mnie bystra i światowa poliglotka; i wszyscy sądzili, że pracę w biurze zaczęłam od razu jako koordynatorka. To, co oddałam, było zupełnie nieistotne, a wraz z rozwojem kariery czułam coraz mocniej, że jeśli o tym opowiem, spadnę z powrotem do poziomu innych dziewczyn. Po prostu stracę autorytet. Nie okłamywałam nikogo z premedytacją. Uważałam, że te upiększenia to nieszkodliwe kosmetyczne poprawki, jakich wszyscy się dopuszczali.}

In the Wára - Piscataway dictionary you will find phrases with translations, examples, pronunciation and pictures. Translation is fast and saves you time.

^{dodane 2010-10-20 16:45 Niedziela, 10 października 2010 rokuPrawdziwy kłamca nigdy się nie przyzna do tego, że jest kłamcą. A jeśli się przyzna, to jest słabym kłamcą. A jeśli jest słabym kłamcą, to może czasem powiedzieć i co z tego? Kto został za mówienie prawdy opluty, ten jest opluwany nadal, a ci, którzy kłamali...Od czasu peerelu nie mieliśmy w Polsce do czynienia z tak zmasowanym kłamstwem, z przywróceniem kłamstwu roli jednej z równorzędnych, jeśli nie podstawowej, strategii pijarowskiej władzy. Ani z takim bezwstydem i nonszalancją w traktowaniu własnego kłamstwa jako czegoś i czego chcecie ode mnie, że wczoraj mówiłem coś wręcz przeciwnego niż dziś? No co wy, dzieci jesteście? Przecież wszyscy wiedzieli. No, może część frajerów ujadających to rzeczywiście spontaniczni idioci, których udało nam się uwarunkować jak psy Pawłowa, ale w końcu na tym polega polityczna skuteczność, nie?"Słodkich pierniczków dla wszystkich nie starczy i tak" - jak to pisał poeta.}

Muły i psy szybkonogie nasamprzód wziął sobie na cel, Ale gdy później na ludzi śmiertelne lecz wara odemnie, Bo ani myślę rozkazu twojego Taka ode mnie dla bogów poręka

Nasze pomysły nie zawsze są trafne, to standard, ponieważ w naszej naturze leży błądzenie, szukanie drogi, szukanie podpowiedzi, Salomonowego wyjścia, czyli takiej opcji, która nam pozwoli wyjść obronną ręką, bez uszczerbku własnej dumy, własnego ego. Szukając opcji, nie zawsze słuchamy korzystnych dla nas podpowiedzi, lecz zdajemy się na przypadkowy wybór. A przecież mamy na podorędziu kilka narzędzi pozwalających nam dokonać wyboru, odrzucić niewłaściwych podpowiadaczy. Teoretycznie jesteśmy samodzielni, dorośli, znający się na rzeczy. Faktycznie jednak jesteśmy dziećmi, podatnymi na podpowiedzi, niezależnie od tego, czy to są podpowiedzi właściwe, czy nie. Począwszy od wieku dziecinnego aż po kres życia staramy się dostosować do tego, co usłyszymy, co zobaczymy, czego dotkniemy. Niezależnie od tego, czy dotyczy to pracy, zdrowia, wiary, decyzji, zawsze bazujemy na opiniach innych. Czy to słuszne? Decyzja należy do nas. Ale mamy przecież opcję tzw. drogi próbnej, z której możemy zawrócić lub nawet zrezygnować całkowicie. Mamy WOLNOŚĆ. Ta nasza wolność istnieje dzięki rozumowi, wolnej woli, naszemu intelektowi. Podobnie ma się sprawa w naszej wierze. Wzrastając w niej, nierzadko słyszymy podszepty sugerujące zmianę naszego postępowania. Nie dotyczy to wyłącznie modlitw, Eucharystii czy miłości bliźniego. Te podszepty dotyczą tak szerokiego spektrum, że sami nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że to właśnie pokusy władcy podziemnego imperium zła. Pamiętajmy jedno, pokusy nie są materialne, nie są nawet kierowane bezpośrednio, lecz małymi kroczkami przeciągają nas na stronę ciemności, która w końcu może nas pochłonąć całkowicie. W finansach to może początkowo być kwestia 1 grosza, w kwestii kłamstwa – „dla dobra sytuacji”, w życiu – dla „świętego spokoju”. I tak powoli buduje się sfera zła, początkowo „niby” nieszkodliwego, by stopniowo nas wciągać w sidła pełnego zła, ciemności, grzechu. Nie będę przytaczał rozmów politycznych, gospodarczych, ale życie oparte na „małych kłamstwach” nie prowadzi do dobrego. Nie prowadzi nawet do średniego życia. To właśnie poprzez to „małe zło” popadamy w coraz większe problemy, by w końcu zapętlić się we własnych iluzorycznych prawdach i żyć w wyimaginowanym świecie. A jest bardzo prosta droga do uniknięcia takich sytuacji: słysząc własne bądź cudze podpowiedzi, które choć przez chwilę wydają się nam niewłaściwe lub nieprzyzwoite, odepchnijmy je od siebie prostym słowem „odejdź ode mnie”. Jeśli są to te niewłaściwe, to nie będą się powtarzać. Poza tym, każdą decyzję powierzmy Bogu. On, jako nasz Ojciec, albo odsunie od nas złą, albo nas popchnie ku dobrej. W każdym razie, w każdej decyzji, w każdym działaniu zaufajmy Panu. In celebration of #MentalHealthAwarenessMonth, our founder and Chief Product Officer, Kelvin K Chan, shares an Ode to His Therapist and his "why" behind his work.Our founding story began with our

ja zdecydowanie wierzę... To ze zwierzętami przed tsunami też słyszałam... no i widziałąm kiedyś reportaarz właśnie, że po wielu latach, nagle pies swoją panią zaczął poprostu natarczywie lizać ciągle w jedno miejscie, wiec ona sie zdenerwowała, a że kiedyś słyszała, ze psy wyczuwają raka itd... to poszła do lekarza... okazała się że miała właśnie raka w nodze, ale we wczesnym etapie, i dało się wyleczyć! to Cudowne jest! Moja mała, która zazwyczaj jest miła dla WSZYSTKICH, powtarzam WSZYSTKICH ludzi, to gdy raz podszedł do niej facet w 'czerni' dziwny taki troche, to zaczęła na niego warczeć, to było raz jedynny ! Do tej pory nie rozumiem... Facet odrazu sobie poszedł, ja chciałam przeprosić za jej zachowanie, ale on 'uciekł...' potem go nie widziałam już. tak samo jeszcze czasem w nocy malta potrafi szczekać, warczeć albo się np. poddaje mimo, ze nikogo nie ma w pobliżu . Patrząc sie w 'przestrzeń' też mi sie czesto wydaje, ze to duchy... ale ja myślę, ze duchy są wśród nas... mam nadzieje tylko, że w moim otoczeniu znajdują się te dobre... Mi też sie czasem wydaje, ze np. widze kogoś, potem opisuje tą postać mamie i sie okazuje, ze to ktoś z rodziny... patrze na zdjecie i TO ON/a Najczęściej to moja prababcia, podobno ona byłamną zachwycona, i kiedy ja się urodziłam, powiedziała, że nie bedzie mi łątwo w życiu, bo jestem zbyt mądra nie wiem dokładnie oco chodziło, ale wiem, ze wśród moich rówieśników to się sprawdza.... Ale sie rozpisałam.:) POzdrawiam, bardzo ciekawy wątek.! Agata

Pełnoletni już syn byłego mistrza Europy wypowiedział się o aktualnych relacjach z ojcem w programie „Uratuj mnie”. - Mój ojciec mnie porzucił. Jestem bez niczego. Stopniowo oddalał się ode mnie. Nie znam powodu, choć przypuszczam, że ma już nową rodzinę i zapomniał o innych – zaczął Cristian. - Mieszka w imponującym domu.

W czas wojny przyszedłem na świat. Moja pierwsza podróż odbyła się sowiecką ciężarówką z Mamą, w towarzystwie krasnoarmiejców. Wojna była daleko ode mnie, ale jej skutki były wszechobecne. Bo i domu nie było, Tato, Janusz (mój brat) byli nie wiadomo gdzie. Cały czas był z nami Wojtek, pies, ofiara wojny potrącona przez sowiecki samochód. Doświadczyłem – nieświadom młynów historii – przesiedlenia. Od Lwowa po Śląsk Opolski, gdzie osiadłem do dziś; adresów miałem kilkanaście. Nigdzie nie byłem i nie jestem u siebie. Czy to już ostatni adres? Ni z tego, ni z owego przybyło mi już ponad milion towarzyszy wędrówki ludów. Dlatego ze łzą w oku patrzę na dzieci bez domu, z ojcem nie wiadomo gdzie. Ciepłym spojrzeniem darzę psiaki, których nie zostawiono na głód i samotność, lecz wzięto na wojenną tułaczkę. Takiego jak nasz Wojtek nie widziałem, ale czarnego labradora jak mój Amigo dostrzegłem w Przemyślu. Dbajcie o psy, o koty też – one takie potrzebne, by budować poczucie domu. Jeśli nie slyszysz radia spróbuj inny strumień lub zewnętrzny player Przed trzydziestu gdzieś laty spotkałem w Bawarii dwoje starszych państwa. Pozdrowiłem, odpowiedzieli łamaną polszczyzną. On z rodziny niemiecko-czeskiej z dodatkiem polskiego. Długa historia, na którą tu miejsca nie ma. W każdym razie w czasie drugiej wojny światowej został dla odkupienia swojej „winy” wobec narodu i führera wcielony do wojsk desantowych. Osiemnastoletni komandos. Przeszedł przez Nettuno i desant w Normandii, a przedtem wiele innych miejsc. Przeżył, jak powiada, dzięki szczególnej opiece Anioła Stróża. Mówi o tym przejęty, z dziecięcą wiarą. Mam od niego dwie pamiątki – książkę «Ukradziona młodość» (po niemiecku) oraz taki woskowy krzyż, przy nim wierszowany tekst popularnej, niemieckiej modlitwy: „Und wenn du denkst: es geht nicht mehr, da kommt von irgendwo ein Lichtlein her” (a gdy myślisz, że dalej już iść nie można, wtedy przychodzi skądś małe światełko). Spotykaliśmy się nieraz. Po latach kontakt się urwał – on starszy ode mnie, pewnie odbył swój ostatni desant – do nieba. Któregoś razu przerwał narrację (a lubił opowiadać), popatrzył na mnie badawczo i powiada: „Ksiądz pewnie zastanawia się, ilu ludzi zabiłem…” Zapomniałem języka w gębie, dokończył: „Miałem szczęście, bo byłem spadochroniarzem, jak się walczyło to zawsze wręcz. Wiem więc, że nikogo nie zabiłem, choć zraniłem. Może ksiądz wierzyć albo nie, ale tak było”. Wierzę mu. Ale nie mogę pojąć ani ówczesnych okrutników – było ich bardzo wielu. Ani tych dzisiejszych „maszyn do zabijania”. A zabijają wszystkich – z dziećmi na ulicy, w przedszkolu, w szpitalu. Czy dla nich to tylko błysk na monitorze i słup dymu w oddali? Albo człowiek padający kilka kroków obok. Niekoniecznie uzbrojony, tak często cywil, kobieta, dziecko. Możecie to pojąć? Nie wierzę, że to nie wróci do mordercy. Może w wieczności, ale pewnie już wcześniej, w tym życiu. Jak się ustrzec przed niszczącą przemocą wojny? Nie pytam ani o schrony, ani o ucieczkę, ani o środki bojowe bądź finansowe. Pytam o to, jak ustrzec się przed śmiercią ducha w sobie i otoczeniu. Wrogiem człowieka, wrogiem dobra jest ideologia, strach, głód, terror, samotność – to chyba najtrudniejsze w wojnie. Ideologia, czym jest? Jest celowo konstruowaną kombinacją prawdy i kłamstwa. W różnych proporcjach. I w zachęcającym „opakowaniu” sugerującym, że to wszystko święta prawda. Ideologia serwowana jest z uśmiechem (szatańskim) i nachalnie. Jej narzędziem jest wieloraka propaganda. Zaczyna się od chowu dzieci – jak dorosną, będą miały wdrukowane w umysły i w dusze zaprogramowane ideologiczne filtry i klisze. A te mogą być społeczne, narodowe, religijne. Czasy religijnych wojen w Europie były. Narodowe mamy w tej chwili za miedzą, a i nas w XX wieku dotknęły. Społeczne… Mój Boże! Przecież to cały system komunistyczny za tym stoi i dobrze się ma. Strach, czym jest? Wewnętrznie paraliżującą siłą budzącą się wskutek przemocy. Ideologia – każda – posługuje się narzędziem strachu. Od wieków wymyślano środki i scenariusze, które do dziś budzą przerażenie. Owszem, są nowe narzędzia siania strachu, ale te stare, polegające na zadawaniu okrutnego bólu, na podleniu człowieka, na dotknięciu najbliższych osób wciąż są stosowane. Zadawanie śmierci też, ale ono jest przyznaniem się prześladowcy do przegranej, kończy scenariusz. Zostaje wtedy zemsta na bliskich zamęczonego. Głód, czym jest tłumaczyć nie trzeba. Choć nasze pokolenie, w tej części świata ostatecznego głodu nie doświadczyło. A bywał, i bywa, głód szeroko rozlany po całych połaciach kontynentów. Wojna niszcząc wszystko, unicestwia pożywienie. Bywał, a może i wciąż bywa, głód w lochu śmierci. Ile można wytrzymać? Żeby co? Żeby uwolnili? Przyznali by się do przegranej. Wypuszczenie byłoby drugą przegraną. Aktem łaski może być tylko odebranie życia. Terror – widzimy to teraz w Ukrainie. Bezsensowne burzenie miast razem z ich najwrażliwszą tkanką – szpitalami, szkołami, przedszkolami, z ich krwioobiegiem energetycznym, wodnym, kanalizacyjnym i tak dalej. Niszczyć, aż unicestwi się wolę walki, przetrwania, wolności. Koszty? Wroga to nie obchodzi. On tylko daje do zrozumienia, jaki jest jego cel. Wreszcie – samotność. Każdy z zasygnalizowanych elementów przynosi samotność. Czy to przez izolację, czy przez wywózkę, czy nawet samotność w tłumie równie samotnych ludzi… Do tego wszystkiego warto być przygotowanym. A nie najlepiej rzeczy się mają. Najbardziej upragniony towar dzisiejszego świata to wygoda, spokój, sytość, kupowana radość… Obawiam się, że tego towaru coraz mniej i nawet cena gra coraz mniejszą rolę. Mała Amelka z Kijowa zaśpiewała w schronie piosenkę, ktoś sfilmował. Przyjaciele ewakuowali dziecko, jest w Polsce. Tam nie mogła zostać, bo piosenkę tęskną zaśpiewała.

The power of the psychological warfare is the inability to defend yourself against its effect. Psychological warfare aims at your insecurities and desires, and then uses these means of achieving objectives. Psychological warfare is defined as, “The systematic process of influencing the will, and directing the actions of people in enemy and

Jestem bardzo wykształcona, Wciąż książkami obłożona. Nic mi z butów nie wystaje, Damą jestem... nie udaję! Nikt się do mnie nie umywa, Niech się lepiej nie odzywa, Bo każdego z błotem zmieszam... Niech się lepiej nie ośmiesza! RT @gubalskajulia: Dzisiejsi faceci są niemęscy. Brzydzi mnie wygodnictwo, chamstwo, skąpstwo, brak klasy, brak chęci założenia rodziny, feminizm. O niczym nie świadczy wiek, o niczym nie świadczą mięśnie. Nie zamierzam tracić ani minuty na rozmowę z takimi cipami. Wara ode mnie. 25 Jun 2023 19:08:29 Nie, tym razem nie będzie, czego my oczekujemy od wiary, co ona nam daje, czy jak przemienia nasze życie. Tym razem dostrzeżmy to, czego nasza wiara wymaga od nas. Bo wiara stawia wymagania. Wymagania? – możemy zapytać. Nie wystarczy, że wierzę? Że wyznaję jakieś określone wartości? Otóż nie. Nasze credo nie kończy się na deklaracji wiary w Boga i przyjęciu katolickich dogmatów. To zaledwie początek. Bo wiara jest przestrzenią, w której powinno się zmieścić całe nasze życie. Nie to niedzielne, odświętne, wypolerowane i wyizolowane z realnego bytu – ale całe, ze wszystkimi radościami i trudami. To właśnie życie ma przenikać sam Bóg, a motywem naszych działań ma być miłość do Niego. Fundamentalny wymóg wiary mamy więc idealnie streszczony w najważniejszym, najgłębszym przykazaniu – przykazaniu miłości: „ Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił.” (Pwt 6,5) Miłość wyraża się w działaniu, w czynach, które urealniają nasze przekonania i postawy. Tak samo dzieje się z wiarą, która „bez uczynków jest martwa” (por Jk 2, 17). Potrzebujemy spójności. Pięknie pokazał tę potrzebę założyciel oazy, sługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki w formule Ruchu Światło-Życie. Tłumaczył ją właśnie jako jedność wiary i działania: Pan Bóg ma być naszym Światłem, które wprowadzamy w życie, to On nasze życie oświetla i nadaje mu sens. A więc każde nasze przekonanie, każdą ewangeliczną treść musimy przekuwać na konkret życia. Zmagać się ze swoimi słabościami, dążyć do wspólnoty z Bogiem i ludźmi, niszczyć to, co przeszkadza nam w osiąganiu świętości, walczyć ze słabościami i dawać się Bogu formować. Uczyć się każdego dnia zaufania, że On jest gwarantem szczęścia, że Jego wola jest naszą drogą. To jest nasz obowiązek, a zarazem ciężka praca i zadanie do wypełnienia każdego dnia. Oczywiście, wypełnianie tego obowiązku jest zarazem współpracą z Bogiem i jego łaską, ale na Boże zaproszenie człowiek musi zdecydowanie odpowiedzieć, a właściwie odpowiadać każdego dnia. Wiara to żywa rzeczywistość, niezwykle dynamiczna i zaskakująca. Wymaga także decyzji, które niejednokrotnie są trudne lub kłopotliwe. Wymaga jednoznaczności w podążaniu za Chrystusem. Co odpowiadasz na pytanie o Twój stosunek do aborcji, eutanazji, homoseksualizmu, współżycia przed ślubem? Czy jesteś konsekwentny, wierny Ewangelii? Jakie decyzje podejmujesz we własnym życiu? Czy przyjmujesz Boży dekalog, czy też wolisz skreślić z niego parę niewygodnych „punktów”? Wiara jest decyzją podążania za Bogiem. Radykalnie i całkowicie. Jest bezgranicznym zaufaniem, że Jego Słowo jest Prawdą. Wymaga często wybrania trudniejszej drogi, pójścia pod prąd współczesnym trendom, nawet kosztem społecznego odrzucenia. I tak dochodzimy do ostatniej kwestii. Święty Paweł pisze: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” (1 Kor 9,16b). Biada mi, bo jeżeli wiara jest największym Skarbem, a Chrystus największym szczęściem, Drogą, Prawdą i Życiem, sensem całego mojego istnienia, to jak mogę tę radość chować dla siebie? Jakim prawem mogę zabierać możliwość poznania Boga innym? Naszym celem i zadaniem na ziemi jest wychwalanie miłości Boga i przekazywanie Jego orędzia każdemu, z kim dzielę swoje życie, kogo spotykam i poznaję. Nie mogę przejść obojętnie obok kogoś, kto nie widzi sensu życia, kto postępuje grzesznie, kto gubi się w nałogach i ulega fałszywym namiastkom szczęścia. Muszę głosić – słowem i życiem, że jest Bóg i że jest on lekarstwem na każdą bolączkę naszego życia. Dlaczego? Bo tego wymaga ode mnie Bóg, bo tego wymaga moja wiara, która nie jest odświętnym, cukrowanym obrazkiem, ale przenika całość mojej egzystencji i jest rzeczywistością bardziej prawdziwą niż niejedna światowa „prawda” czy naukowy „fakt”. opr. aś/aś wzloty refleksje przygotuj dla mnie represje Tylko czekać na efektowny efektywny efekt Ta panorama percepcji paranormalnych perspektyw Nie czuję gruntu mam .